Gród Karmadur

Daeshea

*Wzruszyła ramionami nie odwracając się do niego* - Każdy sam wybiera swe ścieżki... Dobro... Zło... To tylko pojęcia względne... *Odwróciła głowę poprawiając jednocześnie włosy rozwiane przez nagły poryw wiatru* - Czasem robimy coś dla kogoś... Czasem po prostu nie mamy wyjścia... Ja wybrałam swą drogę. *rzekła już twardym głosem* - Kapłanie spytam cię jeszcze raz... Pomożesz mi? *spojrzała mu w oczy* - Nie musisz się obawiać, że zdradzisz swą boginię... Lecz odpowiedz mi teraz, bez zbędnych pytań... *patrzyła na niego oczekując odpowiedzi*

Threzgol

-Sam już nie wiem...*Westchnął z cicha. W jego głowie zaczęły się roić różne myśli pobudzone przez namowę Daeshei. Jego wola prawdopodobnie niedługo padnie...* Nie wiem...

Daeshea

- Nie takiej odpowiedzi oczekuję od ciebie... *rzekła do niego* - Nie mam czasu na wahanie... *spojrzała niezwykłym dla niej łagodnym spojrzeniem* - Odpowiedz mi, lub pozwól odejść...

Threzgol

*Jej spojrzenie go już "rozbroiło"* Dobrze, Daesheo. Zrobimy to razem. Masz może jakiś plan?

Daeshea

*Westchnęła cicho w bezsilnej złości* - Zdobądź sztylet... Nie interesuje mnie jak to zrobisz... Skłam, zabij... Jak uważasz... *patrzyła na niego zastanawiając się czy może znów mu zaufać* - Musisz zrobić to dzisiaj... Wymyśl jakąś historyjkę... *wzruszyła ramionami* - Powiedz, iż twa boginia dała ci znaki, oświeciła cię... Cokolwiek, po prostu przynieś mi go. Będę czekać na ciebie na skraju lasu. Mnie nie wolno wejść do Grodu, gdy kapłanka w nim przebywa. Jej zaklęcie nadal silnie na mnie działa... *odwróciła się ruszając ścieżką w las* - Spiesz się kapłanie...

Threzgol

-Łatwo Ci powiedzieć *Powiedział sarkastycznie* Jednak chyba będę musiał zabić? Mogę liczyć na twe błogosławieństwo? *Uśmiechnął się ironicznie*

Daeshea

*Słysząc jego słowa zawróciła i podeszła do kapłana. Przez chwilę stała patrząc mu w oczu. Jednak jej cierpliwość szybko się skończyła. Nie zastanawiając się dłużej uderzyła elfa w twarz.* - Nie interesuje mnie co zrobisz... jeśli twa bogini nie ma nic przeciwko zabijaniu... Proszę bardzo... *patrzyła mu w oczy gdy mówiła kolejne słowa* - Nie obarczaj mnie swoimi czynami...

Threzgol

*Uśmiechnął się lekko czując uderzenie zadane przez Dash* A co będę miał z tego, jeśli przyniosę Ci sztylet? Bezemnie nie dasz rady go zdobyć.

Daeshea

- Śmiesz się targować? *spojrzała na niego twardo* - Więc nie wart jesteś mej uwagi... Sama zdobędę sztylet... *rzekła odchodząc w las* - Nie będę marnować swego czasu na jakieś tam targi...

Threzgol

-Powodzenia Daesheo *Powiedział dosyć donośnie* Przyda Ci się ono. Sama nie dasz rady. Potrzebujesz mojej pomocy.

Daeshea

- Więc przestałbyś gadać, tylko sztylet mi przyniósł! *krzyknęła za siebie nie zwalniając kroku. Mimo iż czuła się coraz gorzej, nie miała wyjścia. I musiała się spieszyć...*

Threzgol

-Ohhh... Jaka słodka proźba. Prawie dałem się na nią namówić *Zaśmiał się ironicznie patrząc na odchodzącą Dash* Zaraz znów osłabniesz i będziesz musiała mnie prosić o pomoc. Ale czy się wtedy zgodzę? *Powiedział z łobuzerskim uśmiechem na ustach*

Daeshea

*Nic nie odpowiedziała na słowa Threza. Nadal szła uparcie ścieżką zdążając do traktu*

Threzgol

-No to do zobaczenia *Powiedział głośno nadal ze swoim uśmieszkiem na twarzy, po czym mruknął cicho, mając naddzieję, że nie usłyszy* Ładna jest... *Wypowiedział jeszcze tylko formułę zaklęcia i upadł na ziemię. Jego ciało otoczyła zielona bariera, pozwalająca mu zamianę w sokoła. Po chwili wzniósł się w powietrze, obserwując z góry Dae*

Daeshea

*Widząc już chatę odwróciła się w miejscu, chcąc sprawdzić czy mężczyzna szedł za nią. Widząc go uśmiechnęła się szeroko starając się wyglądać na dumną ze swej posiadłości* - Witaj w moich skromnych progach * starała się by jej głos brzmiał przekonująco. Jednak gdy pomyślała o wnętrzu... Łóżko, stół, kilka stołków i jakaś szafka - całe wyposażenie głównej izby, co było w mniejszej izdebce - tego nie wiedziała. Odwróciła się znów w stronę chaty *- Wybaczcie proszę, iż tak to tutaj wygląda... *powiedziała zasmuconym już głosem. Widok jaki się przed nią przedstawiał, nie zachęciłby raczej do wejścia do środka. Chata wyglądała jakby las chciałby ją pochłonąć. Wokół gromadziły się drzewa, ściśle przylegając do ścian. Jedynie tam gdzie drzwi być powinny, widniała duża dziura, w której zmieściłby się człowiek. Było to obumarłe, spróchniałe drzewo, które wyglądało jakby rozpadło się ze starości. * - Wybaczcie... To co tu widzicie... *wzruszyła ramionami mówiąc dalej* - Nie chciałabym was obarczać swymi problemami... *głos się jej załamał a ramiona zadrżały w tłumionym szlochu*