Gród Karmadur

Threzgol

-Widać iż sztylet dla Ciebie ważny. Pytanie tylko: jak ważny?

Daeshea

*Pokręciła głową wstając z łóżka. Zachwiała się gdy zakręciło się jej w głowie. Przytrzymała się ściany cicho klnąc pod nosem* - To już nie twoja sprawa. *rzekła twardo patrząc na niego* - Sama go zdobędę...

Threzgol

*Jego głos nie był już taki łagodny* Siadaj. *Powiedział stanowczo* I odpoczywaj. Wszystkim zajmiesz się później Teraz nie dasz rady.

Daeshea

- To ja decyduję czym się kiedy zajmę*spojrzała na niego nieugiętym wzrokiem* - Tyś zdecydował, iż mi nie pomożesz... *powiedział lodowatym tonem* - Mnie trza wyruszyć niebawem... Mam zadanie do wykonania...

Threzgol

-Zadanie poczeka *Powiedział ostro Daeshei* Ty odpoczywaj

Daeshea

- Nic nie wiesz... *rzekła kierując się wolno do drzwi* - A zadanie me nie może czekać... *zatrzymała się na chwilę przed drzwiami, poczym odwróciła się do niego* - Mój Pan wymaga posłuszeństwa... I nie zwykł czekać... *rzekła zimo znów się odwracając do drzwi*

Threzgol

-Zaczekaj. *Powiedział lodowato. Jego dłoń powędrowała przed siebie i rozbłysła zielonkawym światłem. Zza drzwi słychać było jakieś hałasy. To drzewa otoczyły chatę i obrosły ją swymi gąłęziami* Połóż się i odpocznij.

Daeshea

- Jak śmiesz! *krzyknęła gniewnie widząc co zrobił kapłan. Odwróciła się do niego patrząc na niego zimnym wzrokiem* - Wypuść mnie z chaty... *powiedziała twardo głosem, w którym zawarta była groźba* - Mówiłam iż czasu na spoczynek nie mam... Głupcze, czyż nie rozumiesz... *zamilkła nie kończąc zdania.* - Jeśli chcesz mi pomóc... Wypuść mnie stąd... *powiedziała juz łagodniejszym głosem*

Threzgol

-Dae... Zrób to co powiedziałem. Odpocznij. Inaczej nie dasz rady... Padniesz z przemęczenia zanim dotrzesz do Grodu. Proszę Cię... *Westchnął lekko po wypowiedzeniu już spokojnie tych słów*

Daeshea

- Wypuść mnie... Lub odzyskaj dla mnie sztylet... *powiedziała siląc się na spokojny ton. Nie mogła pozwolić sobie na marnowanie czasu na spoczynek, czy bezowocne rozmowy. Nie mogła też wyjaśnić wszystkiego kapłanowi.*

Threzgol

-Nie dasz rady... A ja nie mogę tego zrobić Lir... Daesheo. Byli mi przyjaciółmi, a ja nie potrafię zdradzać...

Daeshea

- Zatem niech tak będzie... *rzekła odwracając się od niego* - Żegnaj... *powiedziała odwracając się od niego. Spojrzała na pnie drzew zasłaniające drzwi. Dotknęła kory jednego z nich, wzywając moc swego Pana. Jęknęła z bólu, gdy na dłoniach poczęły pojawiać się ciemne znaki, niczym cienkie wstęgi chcące oplątać jej ciało. Pod jej dłonią kora drzewa zaczęła czernieć i odpadać od drzewa. Pień z każdą chwilą zmieniał się, stawał się kruchy i spróchniały, jakby żył już tysiące lat, dotknięty zębem czasu.* - Dość... *jęknęła cicho zabierając swą dłoń od drzewa. Nie odwracając się już więcej, kopnęła spróchniały pień resztką sił. Odetchnęła głębiej gdy pył opadł i ruszyła wolno przez stworzone przejście. Mimo, iż znów słaniała się na nogach, była nieugięta w swym postanowieniu*

Threzgol

*Wybiegł szybko oniemiały. Złapał ją za rękę i zawrócił* Proszę Cię, Dae, zostań.

Daeshea

- Nie mogę... *głos jej drżał, więc szybko się opanowała* - Puść mnie... *wyrwała swą rękę z jego uścisku i tylko siłą woli sprawiła, iż ten ruch nie kosztował ją upadku* - Zmusiłeś mnie, bym zwróciła się do mego Pana o pomoc... Kosztowało mnie to wszystkie siły, które odzyskałam dzięki twemu eliksirowi... *spojrzała na niego tym razem z wyrzutem* - Czy mam znów się do niego zwrócić, by usunął cię z mej drogi?

Threzgol

-Daesheo, proszę Cię, nie rób tego. * W jego przykrytym przez grzywkę oku pojawiła się łza* Proszę... *Szepnął z błaganiem w głosie*